Hospiceverpleegkundige Julie McFadden heeft een groot deel van haar professionele leven gewijd aan een missie die maar weinig mensen openlijk omarmen: de manier waarop de maatschappij de dood begrijpt veranderen. Na jarenlang nauw samengewerkt te hebben met patiënten in de laatste fase van hun leven, heeft ze uit eerste hand gezien hoe angst, misinformatie en stilte vaak meer leed veroorzaken dan het fysieke stervensproces zelf. Door haar werk in de hospicezorg en haar grote online aanwezigheid is McFadden een kalme, nuchtere stem geworden in een ruimte die velen mijden. Ze spreekt openhartig en met compassie over hoe sterven er werkelijk uitziet en daagt de dramatische en vaak angstaanjagende beelden uit die gevormd worden door films, televisie en culturele mythes. De kern van haar boodschap is een eenvoudige waarheid die velen verrassend vinden: de dood is in de meeste gevallen niet de pijnlijke, chaotische ervaring die mensen gewend zijn te verwachten.
Volgens McFadden kunnen ziekte en aandoeningen weliswaar ongemak veroorzaken in verschillende stadia, maar het natuurlijke proces van het lichaam om aan het einde van het leven tot stilstand te komen, is niet per se pijnlijk. Het menselijk lichaam is opmerkelijk goed ontworpen om zichzelf door deze laatste overgang te leiden. Naarmate de dood nadert, beginnen systemen op een ordelijke manier te vertragen. Energie wordt bespaard en het zenuwstelsel wordt minder reactief. Deze biologische verschuiving resulteert vaak in een toenemend gevoel van kalmte in plaats van angst. Veel patiënten worden meer ontspannen, rustiger en minder bewust van externe ongemakken. McFadden legt uit dat deze geleidelijke vertraging het lichaam in staat stelt zichzelf te beschermen, waardoor fysieke sensaties en emotionele onrust afnemen naarmate het lichaam zijn laatste rustplaats nadert.
Een groot deel van de angst rond de dood, merkt ze op, komt voort uit de manier waarop deze in entertainment wordt weergegeven. Films en televisie tonen de dood vaak als luid, dramatisch en vol paniek – hijgende ademhalingen, wanhopige laatste woorden en medische ingrepen op het laatste moment. Deze scènes zijn emotioneel geladen, maar ze zijn zelden accuraat. In een echte hospiceomgeving, zegt McFadden, is de dood meestal stil en zachtaardig. De kamers zijn rustig. De stemmen zijn zacht. Families zitten dichtbij, soms hand in hand of gewoon in stilte. In plaats van chaos heerst er vaak een gevoel van stilte. Veel families zijn verrast door hoe vredig de laatste uren kunnen zijn, vooral wanneer ze zich hadden voorbereid op iets veel traumatiserenders.
