Irina deed het autoportier op slot en bleef roerloos voor zich uit staren. Haar vingers klemden zich schokkerig vast aan het officiële formulier dat net uit de brievenbus was gekomen. Weer een rekening van een privékliniek. De cijfers die door de zielloze printer werden afgedrukt, zwommen voor haar ogen en veranderden in een zware beschuldiging.
Haar man, haar geliefde Pavel, was ziek. En de dure behandeling, die geen resultaat opleverde, nam geleidelijk alles uit hun leven weg: geld, kracht en zelfs hoop.
Maar bovenal werd Irina gekweld door een schuldgevoel – scherp als gebroken glas. Hoe had ze het moment kunnen missen waarop een populaire kwaal veranderde in deze pijnlijke, mysterieuze ziekte? Ze was vaak druk – zaken vroegen om aandacht, tijd, energie. Maar ze moest even tot rust komen, in de ogen kijken, luisteren…
Ze speelde de afgelopen jaren in haar hoofd af. Daar was hij, klagend over vermoeidheid.
Het was alsof de herinnering die ziekenhuisscène bewust terugbracht – de dag waarop Pavel eindelijk naar de kliniek werd gebracht. Hij sprak lang en legde de tests zorgvuldig uit, maar de essentie kwam neer op één vreemde, bijna abstracte diagnose:
— Het lichaam is gewoon moe. Volledige rust is nodig.
– Wat – moe? We leven in de 21e eeuw! Is het onmogelijk om de exacte oorzaak te achterhalen?
De dokter spreidde alleen zijn armen. Er ging iets vals, oppervlakkigs schuil in deze beweging. Irina kon een schreeuw nauwelijks onderdrukken. En Pavel, liggend op de smetteloos witte lakens, leek buitenaards. Zijn blik was leeg.
Toen ze alleen waren, mompelde hij:
– Iers, laat me met rust. Ik wil niet meer behandeld worden. Zelfs niet als het gratis is. Ik wil gewoon dat het allemaal ophoudt.
Hij verontschuldigde zich voortdurend, alsof hij zich schuldig voelde over zijn bestaan.
“Dat hoeft niet, meneer, het is te duur voor een nutteloos persoon als ik,” zei hij.
Irina deed het allemaal alleen. Haar atelier voor het naaien van designerknuffels, waar ze al jaren mee bezig was, was nu haar enige bron van inkomsten.
Eens, vóór haar ziekte, probeerde ze Pavel erbij te betrekken. Ze dacht dat een populaire activiteit hen dichter bij elkaar zou brengen. Maar alle pogingen liepen op conflicten uit. Hij deed alles onzorgvuldig en voelde zich beledigd door de geringste opmerking. En een dag later ging hij naar bed en stond hij niet meer op.
Vandaag werd Irina uit haar gedachten gerukt door een telefoontje van Galina Aleksejevna, haar plaatsvervanger. Door een ongeluk in het onderstation was de stroom in de fabriek uitgevallen. Het werk lag stil. Nadat ze de naaisters naar huis had gestuurd, realiseerde Irina zich dat ze onverwachts vrije tijd had gekregen. Ze besloot eerder naar haar man te gaan.
Bij de ingang, op een houten bankje, zat een meisje van ongeveer negen jaar oud. Naast haar stond een kartonnen doos met een viltstiftopschrift: « Hulp voor de operatie van papa. »
Mijn hart zonk in mijn schoenen. Irina kwam langs.
« Hallo. Wat is er gebeurd? » vroeg ze zachtjes.
– Mijn vader Anton is hier. Alleen op de gratis afdeling. Hij moet met spoed geopereerd worden, en wij… – zijn stem trilde – hebben helemaal geen geld. Hij raakte gewond op zijn werk, viel van een bouwplaats.
– Neem het. Het is niet veel, maar misschien helpt het.
– Dank u wel! Een heel, heel groot dankjewel!
Irina glimlachte bitter en pakte, bijna automatisch, haar telefoon.
« En ik ga mijn man zien, » liet ze een foto van Pavel zien, vrolijk en lachend, genomen in betere tijden. « Hij is ook ziek. Al een hele tijd. »
« Je bent toch naar je huis gekomen? Naar de privéafdeling? » mompelde ze snel, terwijl ze om zich heen keek.
– Ja. Aan mijn man. Wat is er mis?
