De routine van gewone ochtenden
Elke ochtend, voordat de zon opkwam en de lucht volledig in kleur was gehuld, opende ik het kleine café op de hoek van Elm Street. Ik deed de lichten aan, zette schone kopjes neer, veegde de houten tafels af en wachtte tot het vertrouwde ritme van de dag begon: het zachte gezoem van de koffiemachine, het eerste gesis van de stoom, het zachte rinkelen van de deurbel.
Het was een rustige baan, stabiel en voorspelbaar, en dat beviel me wel. Mensen kwamen en gingen met slaperige glimlachen, steeds dezelfde gezichten die dezelfde geur van geroosterde bonen en suiker begroetten. Maar op een ochtend, toen ik de servethouders bijvulde, zag ik iemand nieuws – een jongen.
Hij zag eruit alsof hij ongeveer tien jaar oud was, klein voor zijn leeftijd, met donker haar dat ongelijkmatig over zijn voorhoofd viel en een rugzak die net zo zwaar leek als hijzelf. Hij kwam elke dag stipt om 7:15 binnen, als een klok. Hij zat altijd in hetzelfde hoekje, bij het raam, en bestelde alleen een glas water.
De eerste paar dagen dacht ik er niet veel van. Misschien wachtte hij op iemand, misschien genoot hij van de rust voor school. Maar na tien dagen besefte ik dat er iets anders aan hem was. Hij zat te stil, sprak te zacht en zijn ogen – die diepe, onderzoekende ogen – straalden een vermoeidheid uit die zijn leeftijd ver te boven ging.
De eerste pannenkoeken
Op de vijftiende ochtend veranderde er iets in me. Ik kon het niet langer aanzien hoe hij daar zat, hongerig en net deed alsof hij niets te eten had. Dus bracht ik hem een bord pannenkoeken, warm en goudbruin, met een beetje siroop.
‘We hebben per ongeluk te veel gemaakt,’ zei ik luchtig, alsof het een onschuldige vergissing was.
