Toen de camera overschakelde naar een foto, stokte mijn adem. Hij was het – dezelfde warme glimlach, dezelfde kalme uitstraling. De student die voor ons was gestopt op een verlaten weg, werd nu geëerd voor decennialange dienstverlening aan gemeenschappen over de hele wereld. Op dat moment voelde de herinnering aan die reddingsactie ‘s nachts ineens heel intens aan, alsof een klein draadje uit ons verleden zich stilletjes had verweven tot iets veel groters.
Het artikel beschreef zijn werk in detail: het opzetten van onderwijsprogramma’s in achtergestelde gebieden, het begeleiden van jongeren en het organiseren van langetermijninitiatieven in de gemeenschap die zich richtten op kansen in plaats van liefdadigheid. Wat opviel was niet alleen de omvang van zijn prestaties, maar ook de consistentie van zijn aanpak.
Hij geloofde in gestage, onopvallende daden van dienstbaarheid – het soort dat geen krantenkoppen haalt, maar wel levens verandert. Toen mijn vrouw en ik zijn verhaal lazen, moesten we onwillekeurig terugdenken aan die avond. Hij had zich niet gedragen als iemand die op zoek was naar erkenning. Hij had simpelweg mensen in nood gezien en ervoor gekozen om te helpen, net zoals hij later op een veel groter podium zou doen.
