Die avond schreven we hem een brief via de organisatie die hem eerde, zonder iets terug te verwachten. Weken later ontvingen we een handgeschreven antwoord. Hij herinnerde zich ons. Hij schreef dat het helpen van vreemden die avond zijn overtuiging had versterkt dat kleine daden van vriendelijkheid belangrijker zijn dan we vaak beseffen, en dat aanmoediging uit onverwachte hoeken hem door moeilijke jaren heen had geholpen.
Zijn woorden bleven ons bij, lang nadat we de brief hadden opgevouwen. Ze herinnerden ons eraan dat vriendelijkheid niet verdwijnt, maar voortleeft. Je weet nooit hoe ver een simpele beslissing om te helpen kan reiken, of hoe die jaren later terugkomt als een stille herinnering dat het altijd de moeite waard is om het juiste te doen.
