Het was bijna twee uur ‘s nachts toen onze auto haperde, langzamer ging rijden en uiteindelijk stilviel op een stuk weg dat zo donker was dat het leek alsof de tijd er had stilgestaan. Mijn vrouw en ik zaten daar verbijsterd, gekleed voor een feest dat nu heel ver weg leek, zonder telefoons en zonder enig idee wat we nu moesten doen.
Een uur verstreek in ongemakkelijke stilte voordat koplampen in de verte verschenen. Een jonge man stopte, luisterde rustig naar onze situatie en bood ons zonder aarzeling een lift naar de stad aan. Toen we hem geld wilden geven, glimlachte hij en wuifde het weg.
‘Graag gedaan,’ zei hij, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. We bedankten hem en gingen verder met ons leven, zonder te beseffen dat die korte, vriendelijke daad jaren later op zo’n manier zou terugkeren dat we er sprakeloos van zouden raken.
Jaren gingen voorbij, en die nacht werd een van die verhalen die je je met plezier herinnert, maar waar je zelden nog aan terugdenkt. Toen belde mijn vrouw me op een middag huilend op en zei dat ik het nieuws moest aanzetten. Bovenaan het scherm stond een kop die de winnaar van een prestigieuze internationale humanitaire prijs aankondigde.
