« Ik nou… Ik well de stiefmoeder van een klein meisje. In mijn stiefdochter heeft me net iets heel ernstigs verteld. »
De agent vroeg me het uit te leggen, maar ik kon nauwelijks spreken. Lucía was niet steeds aan mijn zijde en hield me stevig vast.
Toen het meisje terugkeerde, met bijna een gefluister, wat ze net hadden opgebiecht.
Om dat te doen, is agent Iets verantwoordelijk voor en kan hij worden ingezet.
« Mevrouw…Blijf op een veilige plek. We hebben al een patrouillewagengebaar. »
De politieauto arriveerde in minder dan tien minuten. Tien minuten die een eeuwigheid leken te duren. Gedurende die tijd liet ik Lucía geen seconde los. Ik wikkelde haar in een deken en we zaten op de bank, het warme licht van de woonkamer in schril contrast met het gevoel dat de wereld onder onze voeten was ingestort.
De politie kwam geruisloos binnen, zonder plotselinge bewegingen, alsof ze al wisten dat elk abrupt geluid het beetje vertrouwen dat het kleine meisje nog had, zou kunnen vernietigen. Een agent met krullend haar knielde naast ons neer.
‘Hallo lieverd. Ik ben Clara. Mag ik bij je zitten?’ vroeg ze met zo’n zachte stem dat zelfs ik een klein beetje opluchting voelde.
Lucía knikte lichtjes.
Clara wist haar zover te krijgen dat ze herhaalde wat ze me had verteld: dat iemand haar had geleerd om niet te eten als ze zich « stoer gedroeg », dat het « beter zo » was, dat « brave meisjes niet om eten vragen ». Ze noemde geen namen. Ze wees niemand rechtstreeks aan. Maar de implicatie was overduidelijk, en het brak mijn hart om haar het weer te horen zeggen.
De agente maakte aantekeningen en keek me, toen ze klaar was, ernstig aan.
“We brengen je naar het ziekenhuis zodat een kinderarts haar kan onderzoeken. Ze lijkt niet in direct gevaar te verkeren, maar ze heeft wel medische aandacht nodig. Bovendien kunnen we daar rustiger met haar praten.”
Ik stemde zonder na te denken toe. Ik pakte een kleine rugzak in met wat kleren en Lucía’s knuffel, het enige dat haar enigszins troost leek te bieden.
