Een week later vertrok Javier naar Madrid om weer aan het werk te gaan. De eerste keer dat ik ging, moest ik afwachten wat er gebeurde, ik zou graag willen dat je me koopt. Het was Lucía, haar pyjama gekreukt en met een serieuze verdachte die ik nog nooit eerder op haar kleine gezichtje had gezien.
“Ik weet niet wat ik moet doen, lieverd?” vroeg ik, terwijl ik hurkte.
Ze schudde haar hoofd en klemde haar knuffeldier tegen haar borst. Haar lippen trilden.
“Mam… Ik moet je iets vertellen. »
Die woorden brachten me tot op het bot kippenvel. Ikte haar op en we gingen op de bank zitten. Ze keek om zich heen, en ze wilde zeker weten dat er niemand anders was, en fluisterde toen iets dat me de adem benam.
Zo’n korte, fragiele, verwoestende zin… Ik stond meteen op, besloten, en ging meteen naar de telefoon.
“Dit kan niet wachten,” dacht ik terwijl ik draaide.
Toen de politie opende, kwam mijn stem vrijwel naar buiten.
