Dezelfde zachte glimlach, dezelfde standvastige blik die mij van de rand terugtrok toen alles uit elkaar viel.
De verslaggever stelde haar voor als een vrijwilliger uit de gemeenschap die nachtelijke ondersteuning organiseerde voor gezinnen met pasgeboren baby’s op de intensive care. Een vrouw die haar dagen doorbracht met het draaien van zware ziekenhuisdiensten en haar nachten met het troosten van vreemden die door de donkerste momenten van hun leven gingen.
Maar toen veranderde het verhaal.
De verslaggever onthulde iets wat ik nog niet wist:
Dat haar verdriet zo zwaar was dat het haar bijna verpletterde.
En in plaats van zich terug te trekken uit de wereld, koos ze ervoor om anderen tegemoet te treden die dezelfde nachtmerrie meemaakten als zijzelf.
Ik voelde mijn keel samentrekken.
Opeens viel alles op zijn plek: ze bleef langer bij me dan nodig was, haar hand bleef op mijn schouder liggen toen ik trilde, ze zei nooit ‘Het komt goed’, maar liet het op de een of andere manier waar aanvoelen.
Ze gaf me een soort troost die ze zelf ooit heel hard nodig had.
Toen het fragment afgelopen was, zat ik daar maar, met tranen die over mijn opgevouwen wasgoed stroomden. De herinnering aan haar – de donkere ziekenhuiskamer, haar stem in het donker – overspoelde me zo levendig dat het voelde alsof ik weer in dat bed lag.
Toen besefte ik dat ik haar nooit echt had bedankt.
Niet met duidelijkheid.
Niet met begrip.
Dus nam ik contact op met het ziekenhuis, hoewel ik er niet zeker van was of ik haar ooit een bericht zou sturen.
Dat deed het.
Een paar dagen later viel er een kleine envelop in mijn brievenbus. Mijn naam stond erop geschreven in een handschrift dat zo herkenbaar was dat mijn hart ervan oversloeg.
Er zat een handgeschreven briefje in.
Ze herkende mij.
Ze herinnerde zich mijn zoon.
En ze schreef dat het zien hoe ouders hun kracht hervinden, nadat ze dachten dat ze die niet meer hadden, de mooiste beloning was die ze zich kon voorstellen.
Haar woorden waren eenvoudig, maar ze hadden gewicht.
