De chirurgen weigerden het zieke weeskind te opereren. Maar toen de verpleegster de operatiekamer binnenkwam… barstte het hele personeel in tranen uit door wat ze deed.
« Toen alle hoop verloren leek… verscheen ze. »
De kleine ziekenhuiskamer was in schemerdonker gehuld. Het zwakke licht van een bedlampje verlichtte het gezicht van het meisje nauwelijks. Ze was net vijftien geworden, maar het leven had haar al meer pijn bezorgd dan de meeste volwassenen zouden kunnen verdragen. Emily had haar ouders verloren bij een tragisch ongeluk en het weeshuis was haar thuis geworden. Nu – dit ziekenhuis.
Een plotselinge, stekende pijn op haar borst bracht haar naar de gemeentelijke kliniek. De artsen bekeken haar dossiers, haar scans… en liepen weg.
— « De prognose is extreem slecht. Een operatie is bijna onmogelijk. Ze overleeft de narcose niet. Het is hopeloos, » zuchtte een van de chirurgen, terwijl hij zijn bril afzette.
— « En wie gaat de toestemming tekenen? Ze heeft niemand. Niemand wacht op haar. Niemand zorgt voor haar, » voegde de verpleegster er zachtjes aan toe.
Emily had het allemaal gehoord. Ze lag stil onder de deken, met haar ogen dicht, en probeerde haar tranen te bedwingen. Maar ze had geen kracht meer om te huilen – alles in haar voelde bevroren. Ze was het vechten moe.
Twee dagen verstreken in stilte en onzekerheid. De artsen liepen langs haar deur, fluisterden wat, maar namen geen beslissingen.
En toen, op een stille nacht, toen het ziekenhuis leek te slapen, ging de deur krakend open. Een oudere verpleegster kwam binnen. Haar handen waren gegroefd door de tijd, haar uniform was vervaagd – maar haar ogen… haar ogen straalden met een warmte die Emily zelfs voelde zonder te kijken.
— « Hallo lieverd. Wees niet bang. Ik ben hier. Vind je het erg als ik even bij je blijf zitten? »
Emily opende langzaam haar ogen. De vrouw ging naast haar zitten, legde een klein kruisje op het nachtkastje en begon zachtjes een gebed te fluisteren. Ze veegde zachtjes Emily’s voorhoofd af met een oude zakdoek. Ze stelde geen vragen. Ze sprak niet in clichés. Ze… bleef gewoon.
— « Mijn naam is Margaret Anne. En die van jou? »
