— “Emily…”
— « Wat een mooie naam… Mijn kleindochter heette ook Emily… » De vrouwenstem trilde even. « Maar ze is er nu niet meer. En jij, mijn liefste… jij bent nu van mij. Je bent niet meer alleen. Begrijp je dat? »
De volgende ochtend bracht iets wat niemand had verwacht.
Margaret Anne arriveerde op de afdeling met notariële documenten. Ze had het toestemmingsformulier voor de operatie ondertekend en was daarmee Emily’s tijdelijke wettelijke voogd geworden.
De artsen waren verbijsterd.
— « Begrijpt u het risico dat u neemt? » vroeg de ziekenhuisdirecteur haar. « Als er iets gebeurt— »
— « Ik begrijp het volkomen, mijn liefste, » zei Margaret op een kalme maar onwrikbare toon. « Ik heb niets te verliezen. Maar zij… ze heeft een kans. En ik wil die kans zijn. En als jij, met al je kennis, niet meer in wonderen gelooft – nou, ik geloof er nog steeds in. »
De operatie duurde zesenhalf uur. Iedereen wachtte in gespannen stilte. Margaret zat in de gang, haar ogen gericht op de deuren van de operatiekamer. In haar handen hield ze een zakdoek met een geborduurde bloem – dezelfde die haar kleindochter lang geleden had geborduurd.
Toen de chirurg eindelijk naar buiten kwam, waren zijn ogen rood van uitputting…
De chirurg keek op van zijn masker, zijn stem laag en hees. « Ze heeft het gehaald. »
De woorden leken als een fragiele echo in de lucht te hangen. Margaret Anne stond langzaam op, haar hand tegen haar borst gedrukt. Haar knieën voelden zwak aan, maar haar geest vulde zich met iets wat ze al jaren niet meer had gevoeld: hoop.
“Heeft ze het gehaald?” fluisterde ze.
De dokter knikte, zichtbaar geschokt. « We zijn haar twee keer bijna kwijtgeraakt. Maar iets… iets heeft haar erdoorheen geholpen. »
Margaret Anne sloot haar ogen en fluisterde een stil gebed, terwijl ze de zakdoek steviger in haar gerimpelde vuist klemde.
Drie dagen later opende Emily haar ogen. Langzaam knipperend tegen de plafondlampen reikte ze zwakjes naar de belknop.
Maar ze hoefde er niet op te drukken.
Margaret zat al bij haar bed en breide een paar kleine wollen wanten, precies zoals ze dat vroeger voor haar kleindochter deed.
« Je bent gebleven, » kraakte Emily.
« Natuurlijk, » zei Margaret met een zachte glimlach. « Ik zei toch dat je nu van mij bent. Je bent niet meer alleen. »
Tranen welden op in de ogen van het meisje. Deze keer niet van de pijn, maar van de vreemde, overweldigende troost gezien te worden – geliefd te zijn .
Het nieuws verspreidde zich snel door het ziekenhuis. Artsen, verpleegkundigen en zelfs schoonmaakpersoneel kwamen langs in kamer 206 om te kijken hoe het ging met « het wondermeisje en de verpleegster die niet wilde opgeven ». Sommigen brachten boeken, bloemen en zelfs een gedoneerde tablet met educatieve spelletjes mee. Het ziekenhuis had al veel meegemaakt, maar dit niet.
