Ik reikte langzaam in mijn snede en zag hoe de beveiliging zich spande alsof ik een wapen zou trekken. Wat ik in plaats daarvan verwijderde, zou alles veranderen – niet alleen die nacht, maar ook de oorlog. Jessica wist niet dat ze met de verkeerde oude man was begonnen.
« Bel mijn zoon, » zei ik met vaste stem tegen de manager, ondanks de woede die in me opwelde. « Zeg hem dat hij de politie moet bellen. En zeg dat ze een camera moeten meenemen. »
De manager knipperde verward met zijn ogen. “Meneer?”
« Want als ik klaar ben, » vervolgde ik, terwijl ik mijn oude klaptelefoon tevoorschijn haalde, « zal de hele stad leren wat er gebeurt als je een oude wolf voor een schaap aanziet, alleen maar omdat zijn tanden versleten zijn. »
Het eerste nummer dat ik draaide was niet van mijn zoon. Het was Hank McCleary – mijn oude vriend en advocaat.
Een kwartier later, terwijl Jessica in haar auto verderop in de straat stond te wachten (waarschijnlijk in de verwachting iets over mijn arrestatie te horen), kwam Hank binnen. Keurig pak, aktetas in de hand, ogen als een havik. Hij wierp een blik op mij en toen op de rekening.
« Geen probleem, » zei hij, terwijl hij zijn koffer opende. « Je betaalt geen cent. »
