De manager keek nerveus. « Meneer, deze heer heeft gegeten en… »
« Deze heer, » onderbrak Hank, « werd uitgenodigd door Miss Jessica Whittaker, die een vooraf vastgelegd reserveringscontract voor de privéruimte tekende, inclusief het speciale menu van de chef, wijnarrangementen en servicekosten. Dat betekent dat zij aansprakelijk is voor deze rekening. »
De manager knipperde met zijn ogen.
Hank gaf hem een kopie van het reserveringsformulier. « En dit, » zei hij, terwijl hij een tweede vel papier tevoorschijn haalde, « is een ondertekende verklaring van de gastvrouw, die Miss Whittaker bij aankomst hoorde zeggen: ‘Maak je geen zorgen, het is mijn traktatie.' »
De beveiliging deed een stap achteruit.
Ik leunde achterover in mijn stoel en sloeg mijn armen over elkaar. « Dus, je hoeft de politie niet te bellen? »
De manager slikte. « Nee, meneer. Het lijkt erop dat we een fout hebben gemaakt. »
Dertig minuten later kwam Jessica binnen, meegesleurd door mijn zoon. Haar gezicht was inmiddels bleek geworden.
« Wat is hier in godsnaam aan de hand? » siste ze.
Mijn zoon keek meer beschaamd dan boos. « Papa zei dat jij hem had uitgenodigd. Dat het jouw traktatie was. »
Jessica aarzelde. « Ik maakte maar een grapje… »
Hank schraapte zijn keel. « Dan stel ik voor dat je je met een grapje een weg baant naar het betalen van deze factuur. Anders heb ik sneller een zaak wegens contractbreuk aan je broek dan je ‘beëindiging’ kunt zeggen. »
Mijn zoon keek haar aan. « Is het waar? »
Ze antwoordde niet.
Die stilte zei alles.
Daarna spraken we een paar dagen niet meer. Mijn zoon verontschuldigde zich en zei dat hij niet wist wat Jessica van plan was. Ik zei dat ik hem niet de schuld gaf. Maar ik zei wel dit tegen hem: « Een huwelijk heeft niet veel te betekenen als de persoon met wie je trouwt je roots niet respecteert. »
Een week later ging de verloving niet door.
Hij kwam bij mijn garage langs nadat alles gebeurd was.
