Mijn hart begon te racen toen ik de kaart opende. Daarin zaten woorden die ik graag had willen horen: excuses, herinneringen, liefde en een toespraak in Canada, zorgvuldig geschreven in blauwe inkt.
Ze had me toch niet uit haar leven buitengesloten.
Op de een of andere manier had het bericht me nooit bereikt. Terwijl ik elke regel las, trilden mijn handen en vervaagden de tranen de letters. Voor het eerst in jaren werd de leegte in mijn borst zachter. Mijn dochter had geprobeerd terug te komen. Ik had het gewoon niet geweten.
Een pijnlijke waarheid
De volgende ochtend vertelde ik mijn man, Brad, wat ik had gevonden. Zonder aarzelen zei hij: « Je moet naar haar toe gaan. »
Voordat ik een tas inpakte, moest ik weten hoe deze kaart verdwenen was. Dus reden we naar mijn ex-man, Nigel, de vader van Karen. Hij zag er ouder uit dan ik me herinnerde, zijn uitdrukking behoedzaam. Toen ik naar de brief vroeg, flitste het schuldgevoel over zijn gezicht.
Hij gaf toe dat Karen de kaart naar zijn adres had gestuurd, in de hoop dat hij hem zou doorgeven. Maar in de chaos van het dagelijks leven had hij het in een la gestopt en was het vergeten. Hij had me er nooit over verteld.
