De waarheid kwam hard aan. Twee jaar van stilte – van verjaardagen doorgebracht met huilen, van me afvragen wat ik verkeerd had gedaan – allemaal vanwege één zoekgeraakte envelop.
Even voelde ik woede, maar daaronder zat iets zachter: opluchting. De brief bewees dat Karen niet was gestopt met van me te houden. Ze had contact opgenomen en op de een of andere manier had het leven alleen maar in de weg gestaan.
Die nacht nam ik een beslissing. Ik zou geen dag meer verspillen met me af te vragen wat er had kunnen zijn. Ik zou mijn dochter vinden en haar persoonlijk vertellen dat ik ook nooit was gestopt met van haar te houden.
De reis naar het noorden
Ik pakte mijn koffer zorgvuldig in – warme kleren, oude foto’s en de kaart die alles had veranderd. De volgende ochtend, toen het vliegtuig opsteeg, staarde ik uit het raam en stelde me voor wat ik zou zeggen als ik haar weer zou zien. Zou ze me herkennen? Zou ze me nog steeds willen zien?
Toen ik in Canada aankwam, vond ik haar adres gemakkelijk. Mijn handen trilden zo erg dat ik nauwelijks kon aanbellen. Voordat ik zelfs maar kon kloppen, ging de deur open.
Daar was ze – ouder, haar haar een beetje korter, haar gezicht zelfverzekerder, maar nog steeds mijn kleine meid. Even spraken we geen van beiden. Toen stapte ze naar voren en sloeg haar armen om me heen.
De dam brak. We begonnen allebei te huilen en hielden elkaar vast alsof we bang waren om los te laten. Alle jaren van pijn, onbegrip en stilte smolten weg in die ene omhelzing.
Wederopbouw wat verloren was gegaan
Later, toen we samen in haar keuken zaten, praatten we urenlang. Ze vertelde me over haar nieuwe baan, haar kleine appartement, haar dromen en de eenzaamheid die volgde op onze ruzie. Ik vertelde haar over de lege stoel aan de eettafel en hoe ik die elk jaar voor haar had gedekt.
We stonden niet stil bij de ruzie die ons uit elkaar had getrokken – het deed er niet meer toe. Waar het om ging, was dat we weer samen waren.
Karen glimlachte door haar tranen heen en zei: « Ik dacht dat je niet met me wilde praten. »
Ik pakte haar hand. « Ik dacht hetzelfde, » zei ik. « Maar ik ben nooit gestopt met wachten. »
Soms is dat alles wat liefde is: wachten, zelfs als het pijn doet.
