Mijn 47e verjaardag kwam stilletjes – slechts drie borden op tafel, een kleine taart en een lege stoel. Die stoel was al twee jaar leeg, sinds mijn dochter, Karen, en ik niet meer spraken. Toch zet ik elk jaar haar plaats, alsof het eenvoudige ritueel op de een of andere manier de stilte tussen ons zou kunnen overbruggen.
Die nacht, nadat de kaarsen waren uitgeblazen en het huis stil was geworden, fluisterde ik een kleine wens: haar stem weer te horen. Ik wist niet dat het antwoord op dat gebed al op me wachtte, weggestopt in een oude la.
Een vergeten bericht
Nadat ik de tafel had afgeruimd en de laatste afwas had gedaan, liep ik de gang in en sorteerde een stapel vergeten papieren en verjaardagskaarten. Toen vond ik het – een envelop die ik nog nooit eerder had gezien. Het handschrift hield me tegen. Het was van Karen.
