Mijn 47e verjaardag verliep in stilte, met slechts drie borden op tafel, één stoel onaangeroerd, een stille echo van de dochter met wie ik al twee jaar niet had gesproken.
Elke verjaardag zet ik die plek nog steeds voor haar klaar, alsof ik haar door deze simpele handeling terug zou kunnen brengen.
Die avond, terwijl ik in de stilte van de keuken een wens fluisterde, had ik geen idee dat het antwoord al die tijd op me had gewacht – weggestopt in een oude lade.
Na de afwas stuitte ik op een verjaardagskaart die ik nog nooit eerder had gezien. Hij was van Karen, mijn dochter, vol oprechte excuses, lieve woorden en een adres in Canada. Mijn handen trilden bij het lezen van elke regel. Ze had me tenslotte niet uit haar leven verbannen; de boodschap had me gewoon nooit bereikt. Voor het eerst in jaren roerde er iets warms en levends in mijn borst.
