De volgende ochtend zei ik tegen mijn man Brad dat ik haar moest vinden.
Samen gingen we naar mijn ex-man Nigel, die ongemakkelijk bekende dat hij de kaart kwijt was en vergeten was hem door te geven. De onthulling deed pijn, maar de inhoud van de brief gaf me kracht. Karen wilde weer contact en ik zou geen moment meer laten glippen. Die avond pakte ik mijn koffer en ging op pad om de afstand die de tijd had opgebouwd te overbruggen.
Toen ik eindelijk bij haar deur aankwam, ging die open voordat ik kon kloppen. Daar was ze – ouder, evenwichtiger, maar nog steeds onmiskenbaar mijn kleine meisje. Zonder een woord sloeg ze haar armen om me heen, en in die omhelzing smolten de jaren weg. Die dag werd ik niet alleen herenigd met mijn dochter, maar herontdekte ik ook vergeving, liefde en het ontbrekende stukje van mijn hart.
