Maar vandaag was het enige geluid dat ze hoorde het tikken van de klok. Elke tik trok een beetje meer aan haar hart.
Om twaalf uur ‘s middags trok ze haar mooiste blouse aan, borstelde haar dunner wordende witte haar en ging bij het raam zitten. Ze wilde er presentabel uitzien, voor het geval iemand haar zou verrassen. Misschien waren ze iets van plan. Misschien waren ze te laat. Misschien… misschien.
Haar ogen glinsterden, maar ze veegde de tranen weg, beschaamd door haar eigen hoop. Op 90-jarige leeftijd had ze verlies, oorlog, armoede, ziekte en eenzaamheid overleefd. En toch — niets deed meer pijn dan vergeten te worden.
Ze stond langzaam op en liep naar de spiegel. Even bekeek ze haar eigen spiegelbeeld – de zachte rimpels die verhalen verborgen waar niemand meer naar vroeg, de zachte ogen die generaties hadden zien groeien en wegdrijven, de stille glimlach die ze forceerde, zelfs toen haar hart kwetsbaar was.
“Gefeliciteerd met je verjaardag,” fluisterde ze tegen zichzelf.
Haar stem brak en de eenzaamheid in de kamer voelde bijna fysiek aan. Het drukte tegen haar borst totdat ze weer moest gaan zitten.
Ze dacht terug aan de verjaardagen die ze ooit voor anderen had gepland: de taarten, de versieringen, de verrassingen, de lange nachten waarin ze cadeautjes voorbereidde die zo attent waren dat haar kinderen altijd tegen haar zeiden: « Je bent de beste moeder ter wereld. » Ze herinnerde zich dat ze tot laat opbleef om jurken te naaien voor haar dochters, dat ze de lievelingsgerechten van haar zoon kookte, dat ze brieven met de hand schreef en dat ze elke tekening bewaarde die haar kleinkinderen ooit voor haar hadden gemaakt.
Ze weet nog dat ze alles gaf.
En er zo weinig voor terugkrijgen.
