Toen de avond viel, stak ze een klein kaarsje aan. Niet op een taart – ze had er dit jaar geen gekocht – maar op een eenvoudig schaaltje. Ze sloot haar ogen en deed een wens.
Een wens niet voor cadeaus, feestjes of zelfs een telefoontje.
Ze wenste simpelweg dat ze niet vergeten zou worden .
En toen…
Terwijl ze achteroverleunde en het zachte licht van de kaars haar vermoeide hart liet verwarmen, trilde haar telefoon.
Een bericht.
Van een onbekend nummer.
Vier simpele woorden.
Ze staarde verward naar het scherm. Toen nog een bericht.
Toen nog een.
En nog een.
Tientallen vreemden.
Mensen die ze niet kende.
Mensen die er op de een of andere manier achter kwamen dat het haar verjaardag was.
Mensen die om haar gaven.
Haar ogen vulden zich met tranen, en deze keer hield ze de tranen niet tegen. Ze liet ze vallen – tranen van opluchting, van dankbaarheid, van de broze vreugde die ze al zo lang niet meer had gevoeld.
In die kleine, stille kamer, met haar kaars die zachtjes naast haar flikkerde, voelde ze iets wat ze al jaren niet meer had gevoeld:
Ze was toch niet alleen.
Niet vanavond.
Niet meer.
Want zelfs de kleinste vriendelijkheid… kan een hart redden dat op het punt stond te verwelken.
