Negentig jaar.
Negen decennia vol herinneringen, offers, tranen en momenten die haar hart ooit sneller deden kloppen. Maar op de ochtend van haar 90e verjaardag opende Eleanor haar ogen en zag een stilte zo zwaar dat het voelde alsof de muren haar bij elkaar hielden, alleen maar om haar te behoeden voor een breuk.
Ze zat op de rand van haar kleine bed, haar handen trilden lichtjes toen ze de geborduurde deken aanraakte die ze jaren geleden had geborduurd. Haar vingers volgden de vervaagde patronen – kleine bloemetjes en delicate vormen – herinneringen aan een tijd waarin haar handen sterk waren en haar leven gevuld was met beweging, gelach en betekenis.
Maar de ochtend verliep rustig.
Haar kinderen, die zich ooit als peuters aan haar rok vastklampten… woonden nu kilometers verderop met drukke levens, vergaderingen, vakanties, plannen waar de vrouw die hen ooit in haar armen had gedragen tijdens ziekte en liefdesverdriet, niet meer bij hoorde. Haar kleinkinderen, die vroeger haar verjaardagskaarten tekenden met trillende handschriften en stokfiguurtjes, plaatsten nu foto’s op sociale media, zich er niet van bewust dat ze in stilte door al hun updates scrolde, op zoek naar zichzelf in hun digitale wereld – en niets vond.
Eleanor liep langzaam naar de keuken, haar stappen gestaag maar door de tijd getekend. Ze schonk zichzelf een kop thee in, zoals ze dat al tientallen jaren elke verjaardagsochtend deed, toen het huis vol mensen, lawaai en warmte was. Toen het leven voelde alsof er nog ruimte voor haar was.
