Het begon als een daad van vriendelijkheid: een arme vriendin inhuren om voor mijn schoonvader te zorgen. Maar al snel riepen zijn achterdochtige vrolijkheid en haar frêle uiterlijk vragen op. Het schokkende verzoek om een geluiddichte kamer ontketende een nachtmerrie die ik me nooit had kunnen voorstellen – en onthulde een tragedie in mijn eigen huis.
Soms komt een tragedie niet van buitenaf – ze groeit in stilte, juist binnen de muren waar we op vertrouwen. Toen ik mijn goede vriendin Priya inhuurde om als huishoudster bij mij thuis te werken, dacht ik dat ik twee problemen tegelijk oploste. Zij had een baan nodig en ik had iemand nodig die betrouwbaar was en voor mijn bejaarde schoonvader kon zorgen terwijl ik ver van huis werkte.
Het salaris – ₱20.000 per maand – was royaal naar lokale maatstaven, maar voor mij ging het niet om het geld. Het ging om vertrouwen. Priya was al jaren mijn vriendin. Ik geloofde dat ze mijn familie als haar eigen familie zou behandelen.
In eerste instantie leek alles perfect.
De eerste twee weken
Priya paste zich snel aan de huishoudelijke routine aan. Ze kookte, maakte schoon en zorgde vriendelijk voor mijn schoonvader. Ik had vrede in mijn hart, wetende dat iemand die ik vertrouwde over hem waakte.
Maar al snel begonnen subtiele veranderingen mij te storen.
Mijn schoonvader, een man die normaal gesproken terughoudend en melancholisch was sinds de dood van mijn schoonmoeder, leek plotseling vrolijk – té vrolijk. Hij lachte meer. Hij neuriede in zichzelf. Zijn ogen straalden een helderheid uit die ik in jaren niet had gezien.
Priya zag er echter met de dag slechter uit. Haar ooit zo levendige teint werd bleek, haar ogen dof, haar glimlach geforceerd. Ik nam aan dat ze gewoon moe was van het werk.
Maar toen kwam het verzoek dat mijn bloed deed bevriezen.
De geluiddichte kamer
Op een avond belde mijn schoonvader me op. Zijn toon was opgewonden, bijna jongensachtig.
« Ik heb erover nagedacht, » zei hij. « We zouden een kamer in huis moeten bouwen – een speciale kamer. Akoestisch geïsoleerd. Je weet wel… volledig geluiddicht. »
Ik lachte nerveus, niet zeker of hij een grapje maakte. « Waarvoor? »
