De consequenties onder ogen zien
Ik arriveerde om 9:30 uur bij het depot in Chicago. Vier en een half uur te laat. Nog voordat ik mijn inspectie had afgerond, trilde mijn telefoon: « In mijn kantoor. Nu. »
Davis bood me geen plaats aan. « Je hebt ons 22.500 dollar aan boetes gekost. Heb je nog iets te zeggen voordat ik je ontsla? »
Ik heb hem alles verteld. De storm. De familie. Het zieke kind.
Hij lachte. « Ik betaal je niet om een held te zijn. Ik betaal je om op tijd te zijn. »
Na een lange toespraak concludeerde hij: « Twee weken schorsing zonder loon. Laatste schriftelijke waarschuwing. »
De volgende twee weken leken eindeloos te duren. Ik verstuurde cv’s, ik telde mijn spaargeld. Mijn dochter belde me. Toen ik het haar vertelde, zei ze: « Papa, ik ben trots op je. Als deze baan je straft omdat je het juiste hebt gedaan, dan was het niet het juiste. »
Afgelopen vrijdag kwam er een e-mail binnen: een oproep om naar het hoofdkantoor in New York te komen, naar Davis, voor een « formele evaluatie van het incident ».
De toren
Op het hoofdkantoor was Davis vol zelfvertrouwen. « Laat mij het woord voeren, » adviseerde hij me.
In het kantoor van de CEO zat nog een man. Mijn hart stond even stil.
Het was Michael Warren.
De CEO verklaarde: « De heer Warren is nu de meerderheidsaandeelhouder en voorzitter van de raad van bestuur. »
Davis’ gezicht verloor zijn kleur.
Warren draaide zich naar hem om. « Je hebt een van je beste coureurs gestraft omdat hij mijn familie heeft gered. Je management is gebaseerd op angst. Daar komt vandaag een einde aan. »
Davis werd op staande voet ontslagen.
Toen sprak Warren me aan: « Ik heb iemand nodig om het depot in Chicago te leiden. Iemand met oordeelsvermogen en menselijkheid. De functie is voor jou, als je die accepteert. »
Salaris: $120.000. Volledig pakket aan secundaire arbeidsvoorwaarden.
Ik heb het geaccepteerd.
