Het laatste moment
Naarmate de tijd verstreek, werd Bill steeds zwakker. Op zijn vijfentachtigste vertelde de dokter ons heel voorzichtig dat zijn hart het niet lang meer zou volhouden. Tijdens zijn laatste dagen vroeg hij me vaak om naast hem te zitten.
Vervolgens vertelde hij me over zijn jeugdherinneringen: vissen in de rivier, een verloren liefde, de jaren waarin hij zijn kinderen opvoedde met vrijwel niets anders dan zijn handen en hoop. Hij herhaalde dat zijn grootste wens was dat zijn kinderen en kleinkinderen in waardigheid zouden leven.
Toen, op een rustige middag, brak het moment aan.
Met een trillende hand reikte hij me een oud, versleten en gerafeld kussen aan. Zijn stem brak toen hij fluisterde:
« Voor… Althea… »
Ik hield hem stevig vast, zonder het te begrijpen. Een paar minuten later sloot hij voor de laatste keer zijn ogen.
Het geheim verborgen in het kussen
Die avond, tijdens de wake, opende ik onopvallend het gescheurde kussen op het terras.
Wat eruit viel, benam me de adem.
Een paar kleine gouden muntjes. En drie oude spaarboekjes.
Ik verstijfde, waarna ik in tranen uitbarstte.
Al die jaren had hij elke cent die zijn kinderen hem gaven, en ook het geld van de verkoop van een klein stukje grond, gespaard. Hij had geen cent aan zichzelf uitgegeven. Hij had het allemaal in dit kussen verstopt, met de bedoeling het aan mij te geven.
Binnenin zat ook een briefje, geschreven met een trillende hand:
« Althea, jij bent de liefste en dapperste schoondochter die ik me had kunnen wensen. Ik kan je geen rijkdom nalaten, maar ik hoop dat dit je zal helpen om een iets beter leven te leiden. Geef de broers en zussen van je man de schuld niet – dit is mijn keuze. Ik laat je dit na omdat je twaalf jaar lang voor me hebt gezorgd. »
