Tranentjes van dankbaarheid
Mijn tranen stroomden onophoudelijk. Niet om het geld, maar om de liefde, het vertrouwen en de erkenning die hij me had gegeven. Ik had altijd geloofd dat mijn offers voortkwamen uit plicht, misschien zelfs een stille verplichting.
Bill Ernesto leerde me dat vriendelijkheid nooit verdwijnt. Liefde die zonder nadenken wordt gegeven, vindt altijd haar weg terug.
Op de dag van zijn begrafenis hoorde ik nog steeds gefluister:
« Wat zou Ernesto in vredesnaam achtergelaten hebben? Hij had niet eens een pensioen. »
Ik glimlachte gewoon.
Niemand kende de waarheid. Noch de waarheid over het spaargeld dat hij me in het geheim had toevertrouwd, noch de waarheid over de veel waardevollere erfenis die hij me had nagelaten: zijn dankbaarheid, zijn vertrouwen en zijn genegenheid.
Mijn tweede vader
Elke keer als ik dat gescheurde kussen zie, zie ik zijn vriendelijke glimlach weer voor me. Hij was niet alleen mijn stiefvader. Hij was mijn tweede vader.
Hij leerde me de waarde van opoffering, plicht en onvoorwaardelijke liefde. En elke dag streef ik ernaar om zo te leven dat ik zijn nagedachtenis eerbiedig, zodat zijn ware nalatenschap nooit zal vervagen.
