Nadat ze me had afgesneden, dwong ze me een tasje met mijn spullen mee te nemen:
« Vanaf nu ga je naar een klooster. Ik wil geen schaamteloze vrouw in mijn huis! »
Ik viel op mijn knieën en smeekte:
– Mam, alsjeblieft… ik heb niets verkeerds gedaan…
Maar ze draaide zich om en ging weg, waardoor ik trillend in de tuin achterbleef. Ik pakte mijn tas en liep Carlos’ huis uit, terwijl de buren mompelden en me aanstaarden.
Het begon zachtjes te regenen en de kou kroop in mijn botten. Ik wist niet waar ik heen moest; ik herinnerde me alleen wat ze had gezegd: « naar het klooster. » Dus liep ik naar een klein klooster aan de rand van de stad.
De non die de leiding had, keek me met mededogen aan en liet me in de keuken blijven. Met mijn warrige haar en gezwollen ogen van het huilen werd ik het gesprek van de dag.
Tijdens mijn tijd in het klooster hielp ik de non met schoonmaken, koken en het verbouwen van groenten. Niemand schold me uit of bekritiseerde me; alleen het geluid van de bel en de geur van wierook troostten me.
De non adviseerde me:
« Krop geen wrok. Wrok zal je alleen maar meer doen lijden. Leef goed, en de tijd zal voor iedereen antwoorden geven. »
Ik luisterde en begon te kalmeren. Ik schreef me in voor een naaicursus in de stad; ik studeerde ‘s ochtends en werkte ‘s middags in het klooster.
Drie maanden later maakte ik al prachtige kleding, die ik verkocht aan toeristen die het klooster bezochten. Beetje bij beetje opende ik een winkeltje bij de ingang van het klooster en verdiende ik een vast inkomen.
Carlos kwam me soms nog stiekem opzoeken. Hij huilde en smeekte me om naar huis te komen, maar ik schudde alleen mijn hoofd:
« Ik kom pas terug als je moeder het begrijpt. »
Hij boog machteloos zijn hoofd.
Op een regenachtige middag verscheen DoNa Teresa voor de ingang van het klooster. Ze was magerder en haar haar was grijzer. Toen ze me zag, knielde ze neer met tranen in haar ogen:
« Ana… vergeef me… ik had het mis… »
Ik bleef stil. Ze vertelde dat Carlos, nadat ik was vertrokken, naar een appartement was verhuisd en weigerde met haar te praten. De winkel was leeg, en pas toen begreep ze de waarde van de dagen dat ik alles had geregeld.
– Ga terug naar huis… Ik beloof dat ik je nooit meer zo zal behandelen.
