‘Wie staan er op die foto?’ vroeg hij plotseling stil.
‘Mijn ouders. Maar ik verzeker u dat ze uw geld niet gestolen hebben,’ antwoordde Eliza koel.
Adam werd lijkbleek. Hij klapte de portemonnee dicht en rende weg. Even later klonk zijn stem weer in de zaal…
Adam stond verstijfd, starend naar de oude foto in zijn hand, alsof hij een geest uit het verleden zag. Zijn gezicht werd bleek, zijn blik leeg. Eliza keek met een mengeling van angst en nieuwsgierigheid toe.
‘Waar heb je die foto vandaan?’ vroeg hij zacht, bijna fluisterend.
‘Van mijn moeder. Het zijn mijn ouders. Ik draag het overal mee naartoe.’
Adam ging langzaam zitten, alsof zijn benen hem niet meer droegen.
‘Hoe heette je vader?’ vroeg hij, al leek hij het antwoord te weten.
‘Julian Morris. Hij verdween voor ik werd geboren. Ik heb hem nooit gekend. Hij liet mama achter in haar moeilijkste tijd.’
Adam sloot zijn ogen. Hij haalde diep adem, alsof hij zijn gedachten moest ordenen.
‘Mijn vader heette ook Julian Morris,’ zei hij tenslotte. ‘Maar niemand heeft me ooit verteld dat hij een ander gezin had.’
De woorden hingen zwaar in de lucht. Eliza verstijfde. Haar hart bonkte in haar borst.
‘Wil je zeggen dat…?’ begon ze.
‘Eliza… het is mogelijk dat wij broer en zus zijn.’
Er viel een diepe stilte. Eliza keek naar de foto, toen naar Adam.
‘Ik weet niet wat ik moet zeggen. Heel mijn leven had ik het gevoel dat er iets ontbrak. En nu…’
‘Misschien is dit de reden dat onze paden kruisten,’ zei Adam zacht. ‘Misschien is het geen toeval.’
Ze liep naar hem toe en keek hem recht in de ogen.
‘Ik wil mezelf geen valse hoop geven. Ik wil bewijzen, geen vermoedens.’
Adam haalde een oude envelop uit zijn portemonnee.
‘Na mijn vaders dood vond ik dit tussen zijn spullen. Ik heb het nooit geopend. Maar nu… is het tijd.’
Met trillende handen scheurde hij de envelop open. Binnenin zat een vergeeld briefje, netjes geschreven:
“Lieve Anna,
Het spijt me. Ik weet dat ik je in de steek liet op je moeilijkste moment.
Ik had niet de moed om het onder ogen te zien.
Maar ik ben nooit gestopt met van jullie houden — van jou en ons kind.
Ik hoop dat je me op een dag vergeeft.
Jouw,
Julian.”
Eliza sloot haar ogen. Tranen rolden over haar wangen.
‘Dus het is waar…’ fluisterde ze. ‘Hij liep niet weg uit haat. Hij was gewoon bang.’
Adam pakte haar hand.
