Adam pakte haar hand.
‘Hij was bang… net zoals ik dat vaak ben. Maar ik wil me niet langer laten leiden door angst. Als we echt familie zijn… dan wil ik dat ook zo voelen.’
Ze zaten stil, dichter bij elkaar dan ooit tevoren. Toen zei Eliza zacht:
‘Ik wil naar het dorp waar hij vandaan kwam. Naar Urichsdorf. Misschien weet iemand daar nog iets…’
Adam knikte.
‘Ik ga met je mee. We zoeken samen naar antwoorden.’
Zofia kwam binnen. Ze had bij de deur staan luisteren.
‘Als het nodig is… ga ik met jullie mee,’ zei ze met een warme glimlach. ‘Zo’n reis is zwaar. Maar het is het waard.’
Een paar dagen later vertrok het drietal op reis. Eliza was niet langer het stille meisje uit de keuken. In haar ogen glinsterde hoop.
In Urichsdorf bezochten ze archieven, spraken met oude bewoners. Langzaam legden ze de stukjes van de puzzel bij elkaar.
Tot slot kwamen ze bij het oude huis waar Anna ooit woonde. Een oudere vrouw die haar moeder nog kende, gaf hen een klein kistje met een brief en een medaillon.
Eliza herkende het meteen. Ze had het als kind vaak om haar moeders hals gezien.
In de brief stond slechts één zin:
“Liefde verdwijnt nooit. Ze wacht alleen tot je haar weer vindt.”
Eliza glimlachte door haar tranen heen. Ze keek naar Adam.
‘Denk je dat papa ons ziet?’
‘Ik weet het zeker,’ zei hij, terwijl hij een hand op haar schouder legde.
De lucht boven Urichsdorf was helder. De zon scheen zacht, alsof ze wilde zeggen: « Jullie zijn eindelijk thuis. »
Die dag kreeg Eliza niet alleen een broer.
Ze kreeg haar verleden terug, antwoorden, en — voor het eerst — hoop op de toekomst.
