Ik verstijfde. Mijn vingers bleven hangen aan de knoopjes van mijn jurk en mijn adem stokte in mijn keel. Het zwakke lamplicht onthulde rimpels – oude, diepe littekens die haar rug, schouders en armen doorkruisten. Het waren sporen van lijden, bewijs van jaren die ik niet gekend had, jaren dat ik niet bij haar kon zijn.
Ze voelde mijn stilte en draaide zich langzaam om, alsof ze haar lichaam met haar armen wilde bedekken. Er was geen schaamte in haar ogen, alleen treurige berusting – alsof ze haar hele leven had gewacht op dit moment waarop iemand de kaart van pijn die in haar huid was geëtst zou ontdekken.
« Ik weet dat ik er vreselijk uitzie… » fluisterde ze bijna geluidloos. « Het leven is niet aardig voor me geweest. »
Ik ging naast haar zitten, niet wetend wat ik moest zeggen. Angst, mededogen en een verlangen naar begrip streden in mijn hart. Ik pakte haar trillende hand en kneep er stevig in – een stille geruststelling.
“Vertel het me alsjeblieft,” zei ik met een hese stem.
En ze begon te spreken. Jaren van stilte en lijden.
Ze vertelde me hoe het leven, na een gedwongen huwelijk, een gevangenis was geworden. Haar man, rijk en gerespecteerd in de stad, was bruut en wreed. Achter gesloten deuren sloeg hij haar om de minste of geringste reden: omdat het eten te koud was, omdat ze naar een buurman glimlachte, omdat ze zweeg als hij ruzie wilde maken.
Door de jaren heen was haar lichaam een arena van geweld geworden. De littekens op haar rug waren littekens van riemen, en die op haar armen waren van brandwonden en slagen. Maar de diepste wonden zaten niet op haar lichaam, maar in haar ziel. « Ik heb het doorstaan… voor de kinderen, » zei ze, terwijl de tranen over haar wangen stroomden. « Ik wilde niet dat ze zonder moeder zouden opgroeien. Ik had nergens heen te vluchten, mijn ouders hadden me verstoten, en destijds durfde niemand zich te verzetten tegen een gerespecteerd man. » Ik bleef zwijgen, klemde mijn tanden op elkaar en droeg de last.
Toen hij plotseling aan een hartaanval overleed, voelde ze zich voor het eerst vrij. Maar deze vrijheid was bitter en doorspekt met angst. Nachtmerries achtervolgden haar nog steeds en herinneringen hielden haar in onzichtbare boeien. Daarom kon ze jarenlang geen enkele man benaderen.
De Waarheid Die Pijn Doet
. Ik luisterde met tranen in mijn ogen. Alles wat ik me over haar leven had voorgesteld, stortte in. In mijn herinnering was ze nog steeds het meisje van lang vervlogen tijden – vrolijk, zorgeloos, vol jeugdige herinneringen. En voor me zat een vrouw getekend door tragedie.
Ik omhelsde haar stevig en liet de jurk van haar schouders glijden.
« Je hoeft je nergens voor te schamen, mijn liefste. Elk litteken bewijst dat je het hebt overleefd. Ik zie er geen lelijkheid in, ik zie moed. »
Ze huilde lang in mijn armen, alsof ze jaren van opgekropte tranen losliet. Die nacht waren we niet langer twee oude mensen die probeerden hun jeugd terug te krijgen, maar twee zielen die elkaar eindelijk hadden gevonden na decennia van pijn en scheiding.
Ons leven na de bruiloft
. Het leven na de bruiloft was geen sprookje. Ik ontdekte al snel dat haar wonden niet alleen fysieke littekens waren, maar ook psychische. Ze werd ‘s nachts schreeuwend wakker, soms trillend als ik mijn hand opstak – zelfs als ik een kopje wilde pakken. Maar met geduld en tederheid begon ik haar angsten te helen. Ik vertelde haar elke dag dat ze veilig was, dat niemand haar bij mij ooit nog pijn zou doen. Ik nam haar mee naar de markt, bracht bloemen voor haar mee, vertelde haar grappige verhalen uit hun jeugd. Langzaam begon het licht weer in haar ogen te schijnen.
