Brieven in de tuin
De volgende ochtend reed ik naar het oude huis van mijn oma. Daar woonde nu een jong stel, verfstalen op de muren geplakt, babyspeelgoed wachtend in de hoek. Ik vertelde hen dat ik de achtertuin wilde controleren waar ik de zomers van mijn jeugd had doorgebracht. Ze knikten me voorzichtig toe en lieten me door.
Geknield onder de schommelboom, schop in de hand, groef ik waar zij en ik ooit met limonadeglazen zaten te zweten in de zon. Mijn schop raakte iets van metaal.
Ik vond een klein blikken doosje, hardnekkig van de modder. De sleutel draaide gemakkelijk in het slot, alsof hij net op mij had gewacht. Binnenin zaten tientallen brieven, allemaal aan mij geadresseerd in haar lusvormige handschrift.
De eerste begon: « In mijn liefste hart zullen ze nooit begrijpen waarom. Maar je zult het doen. »
Ik las ze allemaal daar in de modder, tranen besmeurden de woorden terwijl ik haar verhalen ontdekte – haar jeugd, haar spijt, haar vreugden, de man met wie ze niet trouwde, het jaar waarin ze God vergaf, de koppige hoop die ze in mij zag.
« Geld vervaagt », stond in een brief. « Verhalen niet. Ik geef je de mijne. »
Ze had me niets nagelaten. Ze had me haar nagelaten.
Een geheim appartement
Eén brief bevatte een bijzondere aanwijzing: het piepkleine appartement dat ze ooit had gehuurd toen ze twintig was. Ze schreef over kanten gordijnen, gouden stofdeeltjes in het zonlicht en een losse vloerplank onder het slaapkamerraam. « Als het er nog is, is het van jou », had ze geschreven.
Ik ging. Het gebouw stond er nog steeds, versleten maar weerbarstig. De huisbaas liet me binnen. Mijn vingers wrikken de kromgetrokken plank omhoog, en ja hoor, een andere doos wachtte eronder.
Binnenin: gebundeld geld, vastgebonden met vervaagd lint, genoeg om me van mijn schulden te bevrijden en me weer te laten dromen. Daaronder lag een zwart-witfoto van mijn grootmoeder op twintigjarige leeftijd, die een klein plantje wiegde – precies dezelfde die nu op mijn vensterbank staat.
Ik lachte door tranen heen tot mijn ribben pijn deden. Ze had me meer gegeven dan geld. Ze had me een kaart gegeven om te begrijpen wie ze was, en op haar beurt, wie ik moest worden.
