Deel 2 – Zwaartekracht en beton
Greg rukte het passagiersportier eraf.
Mia kon zich niet inhouden. Ze bevond zich in de volle fase van een gegeneraliseerde crisis: spieren verkrampt, lichaam stijf als een plank.
Doordat de deur geen steun meer bood, verschoof haar zwaartepunt onmiddellijk. Het bovenste deel van haar lichaam helde naar buiten, als een paspop die van een plank valt.
Greg greep haar arm vast, niet om haar te ondersteunen, maar om haar sneller mee te trekken. Zijn hand greep met brute kracht haar pols vast.
« Sta op! Je maakt me belachelijk! Iedereen kijkt naar ons! » schreeuwde hij, terwijl hij met al zijn kracht trok.
Mia’s lichaam gleed van de leren stoel. Ze was roerloos, volledig ongevoelig voor de zwaartekracht of haar bevelen.
Ze kwam hard op de grond terecht.
SCHEUR.
Het geluid was misselijkmakend. Een holle, natte dreun, gevolgd door een scherpe krak: het geluid van bot dat op steen sloeg. Mia’s hoofd stootte tegen de granieten rand van de stoep.
Zijn lichaam verstijfde onmiddellijk en begon te stuiptrekken. De clonische fase begon. Zijn armen en benen sloegen wild op en schraapten over het asfalt. Zijn hielen bonkten op de stoep. Speeksel vermengd met bloed borrelde uit zijn lippen.
Het bloed – donker en overvloedig – verspreidde zich onder zijn hoofd en kleurde het grijze beton ondraaglijk rood. Het verspreidde zich snel en doordrenkte zijn blonde haar.
Greg verstijfde.
Even bleef de woede op zijn gezicht gefixeerd. Hij keek met afschuw naar het bloed op zijn Italiaanse loafers.
Toen keek hij op.
Een verpleegster rende vanuit de ingang van de spoedeisende hulp naar buiten en schreeuwde in haar radio. Een bewaker haalde de zijne tevoorschijn. Een vrouw in een minibusje achter hen gilde.
Gregs gezicht veranderde onmiddellijk. De woede verdween en maakte plaats voor een uitdrukking van verbijsterde paniek. De overgang was zo snel en beheerst dat het bijna indrukwekkend was.
« Help! » riep hij, zijn stem volledig gebroken. Hij zakte op zijn knieën, voorzichtig om het bloed te vermijden. « Mijn dochter! Ze is gevallen! Ze heeft een epileptische aanval! »
De verpleegster, Sarah, snelde toe en begreep meteen hoe ernstig de situatie was. Ze drukte een handdoek tegen de wond.
« Blauwe code bij de afzetzone! Trauma! Direct een brancard nodig! »
« Ik probeerde haar tegen te houden, » snikte Greg. « Ze sprong uit de auto. Ze was hysterisch. »
Mia hoorde niets. Ze zweefde in de elektrische chaos van haar hersenen, zich niet bewust van de pijn, de breuk, de leugen.
Ze zonk weg in de duisternis.
