Onze weg voorwaarts was niet gebouwd op grootse gebaren, maar op kleine, consistente daden van hernieuwde verbinding. Therapieafspraken werden een gezamenlijke missie. Dagelijkse wandelingen met de honden werden ononderhandelbare rituelen, momenten van rustig gezelschap zonder druk. Het lachen keerde langzaam terug, vaak aangewakkerd door de capriolen van de honden. Hun eenvoudige, onvoorwaardelijke liefde was een constante herinnering dat ze niet gewaardeerd werd om wat ze kon, maar simpelweg omdat ze van hen was. Terwijl ik haar herstel observeerde, leerde ik dat genezing vaak fluistert. Het kondigt zich niet altijd aan met veel bombarie; het sijpelt binnen door de kieren die ontstaan door geduld en aanwezigheid.
