Er bestaat een loyaliteit die verder reikt dan woorden, een toewijding die voelbaar is in een blik, een duwtje, een constante aanwezigheid. De honden van mijn grootmoeder, Max en Coco, leefden volgens deze code. Hun middagritueel met haar was net zo voorspelbaar als de klok. Dus toen ik haar huis binnenkwam en het zo stil was dat het voelde alsof iemand zijn adem inhield, wist ik dat er iets vreselijk mis was. Ze zat roerloos in haar stoel, met Coco stevig tegen haar nek gedrukt alsof ze haar fysiek aan de wereld vastketende. Het lege pillenflesje op het bijzettafeltje vertelde een verhaal dat mijn verstand weigerde te accepteren. Op dat moment van crisis waren de honden niet zomaar huisdieren; ze waren haar eerste hulpverleners. Max’s panische gejank weerspiegelde mijn eigen paniek, terwijl Coco’s beschermende houding ten opzichte van haar baasje een stil alarm was dat ik niet kon negeren.
