Het begon als elke andere rustige ochtend. Ik stapte naar buiten met mijn gieter, klaar om de bloemen te verzorgen en te controleren of de katten er van de ene op de andere dag een puinhoop van hadden gemaakt. Maar op het moment dat ik het hek opende, trof een vieze geur me zo hard dat ik het blikje bijna liet vallen. De lucht voelde dik aan – metaalachtig, zuur en vreemd zwaar.
Ik pauzeerde even en probeerde erachter te komen waar de geur vandaan kwam. Toen zag ik het.
Liggend bij het bloembed, half verscholen tussen de vochtige grond, was iets anders dan alles wat ik ooit had gezien.
Het was slijmerig, rood en glinsterde, alsof iemand een wezen binnenstebuiten had gekeerd. Er steeg een ziekelijke stank van bederf uit op – scherp en overweldigend, als rottend vlees dat te lang in de zon heeft gelegen. Mijn eerste gedachte was dat daar een klein dier was gestorven. Maar toen ik beter keek, bewoog het een beetje, trillend in de wind.
Even bevroor ik. Mijn hart ging tekeer. Wat voor soort ding zou dit kunnen zijn?
Was het een insectenlarve? Een rottend stuk vlees? Of erger nog: iets onnatuurlijks, iets dat niet van deze wereld is?
De fantasie slaat op hol als angst het overneemt.
