Mijn moeder – verloofd met een man van mijn leeftijd. ‘s Nachts lag ik wakker en speelde het diner in mijn hoofd af, verscheurd tussen woede en ongeloof.
Uiteindelijk belde ik haar, alsof ik vrede wilde sluiten. « Ik heb overdreven gereageerd, » zei ik op mijn best opgewekte toon. « Ik wil het goedmaken. Als Aaron je gelukkig maakt, zal ik je steunen. »
Haar vreugde was onmiddellijk. « Dat betekent alles voor me, Casey! » zei ze met een warme stem. « Ik wil dat jij hier deel van uitmaakt. Laten we samen de bruiloft plannen. »
Dus dat deed ik. Ik ging naar pasavonden, proefde taarten en hielp met het uitkiezen van decoraties. Uiterlijk speelde ik de ondersteunende dochter. Maar diep van binnen twijfelde ik nog steeds aan Aaron.
Toen, een paar dagen voor de bruiloft, besefte ik dat ik niets concreets tegen hem had.
Ik had gezocht naar gebreken, redenen om hem te wantrouwen, maar die waren er niet. Misschien had ik het de hele tijd mis gehad. Misschien hield hij echt van mijn moeder.
Die avond haalde ik diep adem en ging naar haar toe. « Ik accepteer Aaron en steun je volledig, » zei ik oprecht. « Nu is het officieel. »
Op de ochtend van de bruiloft haastten we ons naar de trouwlocatie toen moeder plotseling naar adem snakte. « O nee! Ik heb mijn telefoon thuis laten liggen! »
Zonder aarzelen bood ik aan om het alsnog te halen.
Toen ik het huis bereikte, doorzocht ik elke kamer, maar haar telefoon was nergens te vinden. Toen zag ik een kleine, afgesloten lade naast haar bureau. Impulsief trok ik hem open. Papieren lagen verspreid over de vloer.
Terwijl ik knielde om ze te verzamelen, zag ik op een van de pagina’s een aantal vette letters die mijn aandacht trokken: Schuldbericht.
Mijn handen trilden terwijl ik door de stapel bladerde. Elk document stond op Aarons naam. Mijn hart versnelde. Toen vond ik tussen de papieren eigendomspapieren. De naam van mijn moeder stond erop, maar de handtekening onderaan was niet van haar, maar van Aaron.
