Mijn gedachten raasden door mijn hoofd. Zonder erbij na te denken pakte ik de papieren en rende het huis uit.
« Stop de bruiloft! » schreeuwde ik terwijl ik buiten adem en in paniek de trouwlocatie binnenstormde.
Iedereen draaide zich om. Ik rende naar mijn moeder toe en duwde de papieren in haar trillende handen. Ze las ze zwijgend, haar gezicht wegtrekkend van kleur. Toen bedekte ze haar gezicht, haar schouders trilden.
« Casey… » fluisterde ze zwakjes. « Deze schulden… die komen door jou. »
Aaron stapte naar voren. « Je moeder vertelde me dat je er altijd al van gedroomd hebt een restaurant te hebben, » zei hij zachtjes. « We waren er eentje voor je aan het kopen – van het geld van de bruiloft. »
Hij zuchtte en vervolgde: « We moesten de aankoop eerder afronden dan verwacht. Ik had niet genoeg geld, dus heb ik het verschil bijbetaald. Daarom heb ik schulden. »
Een golf van schuldgevoel overspoelde me, zwaar en benauwend.
« Vergeef me alsjeblieft, » mompelde ik, terwijl de tranen in mijn ogen prikten. « En jij ook, Aaron. Ik was te hard. »
Aarons stem bleef kalm maar vastberaden. « Casey, ga zitten zodat we de ceremonie kunnen voortzetten. »
Ik aarzelde, mijn hart bonsde in mijn keel, en knikte toen langzaam. Mijn benen voelden zwak toen ik naar de achterkant van de kamer liep. Het gewicht van mijn fout drukte als een steen op me – elke stap zwaarder dan de vorige.
En terwijl ik toekeek hoe mijn moeder en Aaron hun geloften uitwisselden, besefte ik dat liefde soms op onverwachte manieren tot stand komt. En dat vertrouwen, als het eenmaal op de proef is gesteld, veel meer kan onthullen dan twijfel ooit zou kunnen.
Let op: Dit verhaal is fictie, geïnspireerd op ware gebeurtenissen. Namen, personages en details zijn gewijzigd. Eventuele gelijkenissen berusten op toeval. De auteur en uitgever wijzen de nauwkeurigheid, aansprakelijkheid en verantwoordelijkheid voor interpretaties of betrouwbaarheid af. Alle afbeeldingen dienen slechts ter illustratie.
