Dagenlang kon ik er niet aan blijven denken.
Mijn moeder – verloofd met een man van mijn leeftijd. Ik lag ‘s nachts wakker en speelde het diner in mijn hoofd af, verscheurd tussen woede en ongeloof.
Uiteindelijk riep ik haar en deed alsof ik vrede sloot. ‘Ik reageerde overdreven,’ zei ik op mijn beste opgewekte toon. « Ik wil dingen oplossen. Als Aaron je gelukkig maakt, zal ik je steunen. »
Haar vreugde was onmiddellijk. « Dat betekent alles voor mij, Casey! » zei ze, haar stem vol warmte. « Ik wil dat je hier deel van uitmaakt. Laten we samen de bruiloft plannen. »
Dus dat deed ik. Ik woonde kledingfittingen bij, proefde taarten en hielp bij het kiezen van decoraties. Uiterlijk speelde ik de ondersteunende dochter. Maar diep van binnen twijfelde ik nog steeds aan Aaron.
Toen, een paar dagen voor de bruiloft, realiseerde ik me dat ik niets concreets tegen hem had.
Ik was op zoek geweest naar gebreken, redenen om hem te wantrouwen, maar die waren er niet. Misschien had ik het al die tijd bij het verkeerde eind gehad. Misschien hield hij echt van mijn moeder.
Die avond haalde ik diep adem en ging naar haar toe. « Ik accepteer Aaron en steun je volledig », zei ik oprecht. « Nu is het officieel. »
Op de ochtend van de bruiloft haastten we ons naar de locatie toen mama plotseling naar adem hapte. « O nee! Ik heb mijn telefoon thuis gelaten! »
Zonder aarzelen bood ik aan om ervoor terug te gaan.
Toen ik bij het huis aankwam, doorzocht ik elke kamer, maar haar telefoon was nergens te vinden. Toen zag ik een kleine afgesloten la naast haar bureau. Impulsief trok ik hem open. Papieren morsten over de vloer.
