De groeiafstand
Er ging een jaar voorbij en Grace begon zich een gast in haar eigen huwelijk te voelen.
De gesprekken tijdens het diner werden korter. Ethan was altijd moe, afgeleid, zijn aandacht dwaalde af wanneer ze sprak. Toen ze in het donker naar hem reikte, ontmoette haar hand alleen de koele leegte van het laken.
Op een avond vroeg ze uiteindelijk: « Ethan, waarom laat je me niet met je meegaan? Misschien kan ik je moeder helpen slapen. »
Hij aarzelde, zijn uitdrukking zacht maar vastberaden. « Ze rust alleen als ik naast haar ben », zei hij. « Begrijp het alsjeblieft. Ze heeft zoveel meegemaakt. Gewoon voor een tijdje, oké? »
Grace knikte, maar de moed zonk haar in de schoenen.
Die « kleine tijd » strekte zich uit tot nog een jaar. En dan nog een.
Het huis werd zwaarder door stilte. Toen Grace er met mevrouw Turner over probeerde te praten, glimlachte de oudere vrouw vaag, haar ogen ver weg, alsof ze luisterde naar een stem die niemand anders kon horen.
Soms, ‘s avonds laat, dacht Grace dat ze gemompel hoorde door de gesloten slaapkamerdeur – gedempte gesprekken, een snik, of Ethan’s stem die zachtjes sprak, te zacht voor troost.
Elke keer als ze het vroeg, veegde Ethan het weg. « Mama wordt snel bang », zei hij. « Ze doet de deur op slot om zich veilig te voelen. »
Maar veilig voor wat? Grace kon de vraag niet van zich afschudden.
De nacht van de storm
Het regende hard die avond, het soort regen dat tegen ramen drukt en het huis kleiner doet lijken.
Ethan zat op de rand van het bed en knoopte zijn badjas vast. ‘Mama is de laatste tijd onrustig,’ zei hij, terwijl hij haar ogen vermeed. « Ik blijf bij haar tot ze in slaap valt. »
Grace keek toe hoe hij ging. Iets in haar knapte – een mix van angst, pijn en de behoefte om het eindelijk te begrijpen.
Ze wachtte een paar minuten en glipte toen stilletjes uit bed. De vloerplanken kraakten onder haar voeten terwijl ze het zwakke licht volgde dat onder de deur van mevrouw Turner vandaan kwam.
