De nachtgenade leerde de waarheid: een verhaal over liefde, genezing en de kracht van geduld
De knop draaide gemakkelijk.
Wat ze zag, deed haar hart stoppen.
Ethan lag niet naast zijn moeder. Hij zat naast haar op het bed en hield haar trillende hand vast. De stem van de oudere vrouw trilde in het donker.
‘Verlaat me niet, John,’ fluisterde ze. « Je bent net als je vader. Ga niet. »
Grace’s adem stokte.
John. Dat was de naam van Ethan’s vader.
De ogen van mevrouw Turner waren open en staarden naar haar zoon alsof ze echt geloofde dat haar overleden echtgenoot was teruggekeerd.
Ethans schouders trilden van stille emotie. ‘Het is oké, mam,’ mompelde hij. « Ik ben hier. Je bent nu veilig. »
Grace deed een stap achteruit, de tranen brandden al in haar ogen. De deur viel zachtjes achter haar dicht.
De waarheid onthuld
De volgende ochtend wachtte ze op Ethan in de keuken, haar handen stevig om een mok gewikkeld die ze niet had aangeraakt.
‘Ik heb je gisteravond gezien,’ zei ze zachtjes. « Alsjeblieft… Vertel me wat er echt aan de hand is. »
Ethan keek een lang moment weg en ging toen naast haar zitten. Zijn stem was zwaar, versleten door jaren van geheimen.
« Mama’s trauma zit diep », begon hij. « Iedereen denkt dat mijn vader is omgekomen bij een ongeluk, maar dat is niet waar. Hij maakte een einde aan zijn leven nadat hij op zijn werk in een schandaal was betrapt. Mama heeft hem gevonden. Sinds die dag zit ze gevangen in dat moment – ze herbeleeft het keer op keer. »
Hij zweeg even en slikte hard. « De doktoren zeiden dat mijn aanwezigheid haar helpt kalm te blijven. Soms ziet ze me aan voor hem. Het is de enige manier waarop ze slaapt. Ik kon haar niet in de steek laten, Grace… niet na wat ze heeft meegemaakt. »
