Het huwelijk dat begon in de zon
Grace herinnerde zich hun bruiloft levendig – de manier waarop de lentelucht naar seringen rook, hoe Ethan’s hand trilde toen hij de ring om haar vinger schoof.
Hij was vriendelijk, geduldig en zeer toegewijd geweest – het soort man dat altijd merkte wanneer haar koffie op was of wanneer haar schouders doorzakten na een lange dag. Zijn moeder, mevrouw Turner, verwelkomde haar vanaf het begin hartelijk en noemde haar « mijn dochter » voordat de inkt op de huwelijksvergunning zelfs maar was opgedroogd.
Grace dacht dat ze in een gezin vol liefde stapte.
Maar slechts een paar weken nadat ze terugkwamen van hun huwelijksreis, begon er iets te veranderen.
Ethan begon het bed te verlaten toen het donker was. Hij zou zeggen dat hij niet kon slapen, dat hij ‘mama moest controleren’, die al jaren met slapeloosheid worstelde.
Grace twijfelde er eerst niet aan. De man van mevrouw Turner was plotseling overleden, en eenzaamheid kan diep snijden als je de persoon bent kwijtgeraakt die ooit je bed deelde.
Toch luisterde Grace nacht na nacht naar het geluid van de deur die dichtging, de stille voetstappen die door de gang vervaagden en het gefluister van iets dat ze niet kon benoemen dat de lege ruimte naast haar vulde.
