Het begon als iets kleins – een rustig ritueel waar Grace weinig over nadacht. Elke avond, ergens na middernacht, stond haar man Ethan op uit bed, kuste haar op het voorhoofd en fluisterde: « Ik ga even kijken hoe het met mama gaat. »
Hij verdween door de gang naar de kamer van zijn moeder en sloot de deur zachtjes achter zich.
In het begin vond Grace het lief – zelfs bewonderenswaardig. Mevrouw Turner was tenslotte een weduwe, een zachtaardige vrouw wier man jong was gestorven, en Ethan was haar enige kind. Het was logisch dat hij haar zou willen troosten.
Maar toen maanden jaren werden, begon Grace een holle pijn te voelen waar gezelschap had moeten zijn. Ze was getrouwd, maar toch bracht ze haar nachten alleen door.
En op een stormachtige nacht, niet in staat om de twijfels in haar hart weg te nemen, volgde Grace hem – en ontdekte een waarheid die alles veranderde wat ze geloofde over liefde, verdriet en wat het werkelijk betekent om aan iemands zijde te staan.
