De miljonair was altijd al ziek, totdat de schoonmaakster de verborgen oorzaak ontdekte.
Brianna Flores werkte pas drie maanden in het enorme landgoed Lowell Ridge en in die tijd was ze nauwelijks meer dan achtergrondgeluid voor de eigenaar. Zachary Lowell, een jonge techmiljonair, was al ziek zolang ze hem kende. Zijn huid was altijd bleek, zijn lichaam constant uitgeput en zijn hoestbuien galmden dag en nacht door de gangen. Hij bracht het grootste deel van zijn tijd door in zijn master suite, terwijl artsen kwamen en gingen met vage verklaringen en loze geruststellingen.
Maar op een avond, terwijl ze zorgvuldig een krappe hoek achter de enorme inloopkast schoonmaakte, zag Brianna iets waardoor ze schrok. Een donkere, vochtige plek verspreidde zich over de muur, verborgen voor het oog. De geur trof haar meteen. Het was smerig, zwaar en onmiskenbaar gevaarlijk. Haar hart begon sneller te kloppen toen het besef tot haar doordrong. De kamer waar Zachary het grootste deel van zijn leven had doorgebracht, maakte hem langzaam ziek. Mogelijk zelfs dodelijk.
Op dat moment stond Brianna voor een keuze. Ze kon het negeren, haar baan beschermen en weglopen. Of ze kon haar stem laten horen, alles riskeren, om een man te redden die nauwelijks wist dat ze bestond. Wat ze ook zou kiezen, het zou hun beider levens voorgoed veranderen.
Elke dag voelde ze zich nog steeds klein in het landhuis. Vijftien slaapkamers. Zeven badkamers. Een privébibliotheek die zo uit een film leek te komen. Tuinen die zich zo ver uitstrekten dat ze eindeloos leken. Alles aan het huis schreeuwde rijkdom, luxe en macht. Terwijl Brianna haar schoonmaakkarretje door de glimmende marmeren gang duwde, stopte ze even, snoof de zware, geurende lucht op en dwong zichzelf om verder te gaan.
Zachary Lowell, de eenendertigjarige techmagnaat die het landgoed bezat, fascineerde en verontrustte haar. Hij was altijd ziek. Vanaf haar eerste dag had hij bijna al zijn tijd afgezonderd in de master suite doorgebracht, hevig hoestend, zijn hand op zijn borst en in bed liggend met een uitputting zo diep dat het hele huis erdoor leek leeg te lopen.
‘Goedemorgen, meneer Lowell,’ zei Brianna zachtjes op een donderdagochtend, terwijl ze zachtjes op de deur van de slaapkamer klopte.
Een hese stem antwoordde: ‘Kom binnen, Brianna. Maar schiet op. Ik voel me vandaag vreselijk.’
Ze stapte naar binnen en trof hem precies zoals gewoonlijk aan. Bleek. Ingevallen. Begraven onder dikke dekens. De gordijnen waren strak dichtgetrokken en de lucht voelde benauwd en zwaar aan. Zijn hoestbui galmde pijnlijk door de kamer, waardoor Brianna terugdeinsde.
‘Je bent al zo sinds ik hier werk,’ zei ze zachtjes terwijl ze het stof van het nachtkastje veegde. ‘Je bent helemaal niet opgeknapt.’
Zachary slaakte een vermoeide zucht, de uitputting duidelijk af te lezen op zijn gezicht. « Ik ben al bij vier dokters geweest. Alles is getest. Longen, hart, allergieën. Niets. Ze zeggen dat het stress of angst is, maar geen enkel medicijn helpt. »
Brianna fronste. Ze was opgegroeid in een ruige buurt in Los Angeles, waar mensen al vroeg leerden dat het lichaam nooit liegt. Er was iets mis met deze kamer.
« Breng je het grootste deel van je tijd hier door? » vroeg ze voorzichtig.
« Bijna altijd, » gaf Zachary toe. « Ik werk een tijdje in mijn kantoor, maar ik kom altijd weer hier terecht. Het is de enige plek waar ik tot rust kan komen. »
Haar ogen dwaalden door de kamer. Hij was enorm en luxueus, maar tegelijkertijd donker en afgesloten. De ramen waren altijd dicht, de gordijnen zwaar, en die vreemde, vochtige geur hing er elke keer als ze binnenkwam.
« Mag ik het raam openen? » vroeg ze.
Zachary knikte zwakjes. Brianna schoof de gordijnen opzij en opende het raam wijd. Het zonlicht stroomde naar binnen en verdreef de schaduwen, terwijl frisse lucht de kamer vulde.
« Zo, » zei ze zachtjes. « Ik maak het snel af, zodat je kunt rusten. »
Hij mompelde een zacht « dankjewel » en sloot zijn ogen. Brianna ging door met schoonmaken, maar toen ze dichter bij de inloopkast langs een van de muren kwam, werd de geur sterker. Ze hurkte neer en keek eronder. Een donkere, vochtige plek kleefde aan de hoek waar de muur de vloer raakte.
Haar maag draaide zich om.
In de daaropvolgende dagen begon Brianna een verontrustend patroon te ontdekken…
