Toen Brianna Flores voor het eerst door de ijzeren poorten van de residentie Lowell Ridge stapte, voelde ze zich alsof ze een andere wereld was binnengegaan. De oprit boog zachtjes omhoog, omzoomd door eeuwenoude eikenbomen waarvan de takken zich als stille bewakers boven haar uitstrekten. Aan het einde stond een imposant wit stenen huis, elegant en ingetogen, het soort plek dat zijn rijkdom nooit hoefde te etaleren.
Brianna had de baan uit noodzaak aangenomen. Nadat haar moeder was overleden, werd zij de enige kostwinner voor haar jongere broer, Reina Flores, die nog studeerde. Huizen schoonmaken was niets nieuws voor haar, maar dit landgoed was anders dan alles wat ze ooit had gezien. Het was niet alleen groot. Het voelde alsof het volledig afgesloten was van het gewone leven.
Ze werkte er al bijna vier maanden toen ze merkte dat er iets niet klopte.
De eigenaar van het huis, Zachary Lowell, werd zelden buiten zijn privévertrekken gezien. Op zijn drieëndertigste was hij de oprichter van een succesvol softwarebedrijf, maar zijn gezondheid was zo slecht dat er onder het personeel geruchten de ronde deden dat hij stervende zou zijn. Brianna schonk nooit aandacht aan roddels, maar ze kon niet negeren wat ze met eigen ogen zag.
Elke ochtend, als ze het schone beddengoed naar de bovenverdieping bracht, hoorde ze hem al hoesten voordat ze de deur bereikte. Het was een diepe, aanhoudende en pijnlijke hoest. Toen ze de kamer binnenkwam, voelde de lucht zwaar aan, bijna vochtig, en plakte aan haar huid.
‘Goedemorgen, meneer Lowell,’ zei ze zachtjes op een dag terwijl ze de planken begon af te stoffen.
Hij hief zijn hoofd iets op en glimlachte vermoeid. « Goedemorgen, Brianna. Mijn excuses als ik er vreselijk uitzie. »
‘Je hoeft je niet te verontschuldigen,’ antwoordde ze vriendelijk. ‘Voel je je vandaag al wat beter?’
Hij schudde zijn hoofd. « Niet echt. De dokters blijven zeggen dat alles er normaal uitziet. Bloedonderzoeken, scans, niets verklaart waarom ik me zo voel. »
Brianna knikte, maar haar blik dwaalde door de kamer. Dikke gordijnen hielden de zon buiten. De ramen waren altijd gesloten. De muren waren bekleed met dure stoffen panelen die het oppervlak volledig bedekten.
‘Doe je de ramen wel eens open?’, vroeg ze voorzichtig.
‘Nee,’ antwoordde Zachary. ‘Door de koude lucht krijg ik pijn op mijn borst.’
Dat antwoord bleef haar bij.
In de daaropvolgende weken begon Brianna een patroon te herkennen. Op de zeldzame dagen dat Zachary vanuit zijn studeerkamer beneden werkte of rustig in de tuin wandelde, verbeterde zijn teint. Zijn stem klonk sterker. Maar zodra hij voor meer dan een paar uur terugkeerde naar de slaapkamer, verslechterde zijn toestand dramatisch.
Op een middag, terwijl Brianna aan het schoonmaken was achter een hoge inbouwkast achter in de kamer, merkte ze iets op waardoor haar maag zich samenknijpte. Aan de voet van de muur, verborgen voor het oog, was een donkere plek waar het oppervlak zacht aanvoelde onder haar vingers. Toen ze dichterbij boog, steeg er direct een scherpe, rottende geur op.
Ze verstijfde.
