Het was een stormachtige nacht in de Ozark Mountains van Missouri. De regen viel met bakken uit de hemel en het gedonder rolde over de donkere heuvels. Op de kronkelende weg die door het bos liep, raasde een zilveren sedan door de storm totdat hij in een scherpe bocht uitweek. De klap galmde door de vallei en toen keerde de stilte terug.
Bij zonsopgang lag de auto ondersteboven, de koplampen nog zwakjes gloeiend. Binnenin lag een man in een gescheurd pak, vechtend voor zijn leven, bewusteloos en bloedend.
Niet ver daarvandaan woonde Elena Ward, een weduwe die haar achtjarige dochter Rosie opvoedde in een houten huisje aan de rand van het bos. Toen ze de klap hoorde, rende ze met een lantaarn naar buiten. De aanblik deed haar naar adem happen, maar ze aarzelde geen moment. Ze sleepte de vreemdeling uit het wrak, verzorgde zijn wonden en bleef hem de hele nacht bijstaan.
Dagenlang had hij afwisselend koorts en misselijkheid, totdat hij eindelijk zijn ogen opende.
‘Waar ben ik?’ fluisterde hij zwakjes.
‘Je bent veilig,’ zei Elena zachtjes. ‘Je hebt een ongeluk gehad.’
Hij keek gedesoriënteerd om zich heen. ‘Wie ben jij?’
‘Degene die je gevonden heeft,’ antwoordde ze. ‘Kun je me je naam vertellen?’
Hij zweeg even, verwarde blikken op zijn gezicht. « Ik… kan het me niet herinneren. »
Elena keek hem lange tijd aan en glimlachte toen vriendelijk. ‘Dan noemen we je Adam. Het betekent een nieuw begin.’
