Ja. Precies daar. In. De. Kom.
Geen handschoenen. Geen speciaal gereedschap. Geen desinfectiestaafje. Gewoon een ouder tegen de biologie, in een confrontatie waar niemand om gevraagd heeft.
Ze pakte de vuile luier, roerde hem rond alsof ze soep roerde (ik wou dat ik overdreef), wrong hem uit met haar blote handen en gooide hem in de luieremmer alsof het gewoon weer een puntje op haar to-dolijstje was. Daarna pakte ze een nieuwe luier van de waslijn, speldde die vast aan welk klein mensje er ook maar in huis rondrende, en ging verder met haar dag.
Ik vertelde dit laatst aan mijn vrienden en de reactie was meteen: gegrom, kokhalsreflexen en één dramatische uitroep: « ECHT NIET. IK WEIGER DAT TE GELOOVEN. » Ondertussen dacht ik:
Ja, dat was gewoon dinsdag .
Toen bestonden er nog geen luieremmers met geurtjes en koolstoffilters. Geen wegwerpdoekjes met de belofte van « 99% water + biologische aloë vera ». Geen « luierwarmers ». Ze zochten niet op Google naar de beste vlekverwijderaar. Ze plaatsten geen berichten op forums met vragen over vouwtechnieken. Ze leerden het gaandeweg, omdat het moest.
En hoe meer ik erover nadenk, hoe meer ik me realiseer hoe ongelooflijk stoer, vindingrijk en onverstoorbaar ouders in die tijd waren. Tegenwoordig raken we in paniek als de billendoekjes koud aanvoelen. We klagen dat de luieremmer een beetje raar ruikt, alsof het niet letterlijk een emmer vol poep is. We kopen allerlei snufjes om te voorkomen dat we iets vies aanraken. De vorige generatie vocht ondertussen eigenlijk hand-tot-handgevechten met doekjes en veiligheidsspelden.
Wat me echt verbaast, is hoe nonchalant ze ermee omgingen. Geen dramatische zuchten. Geen geklaag. Geen desinfecterende spray na elk klein ongemak. Ze deden wat er gedaan moest worden en gingen gewoon verder. Dat was hun manier van opvoeden: veerkrachtig, praktisch en absoluut onbevreesd.
Eerlijk gezegd? Ik ben er trots op. We stammen af van krijgers. Weliswaar wc-potkrijgers, maar toch krijgers.
