Wil je ooit een hele zaal mensen tegelijk zien terugdeinzen? Vertel ze dan eens hoe ouders vroeger met stoffen luiers omgingen. Geloof me, ik heb het zelf meegemaakt. Mijn vrienden weigeren me te geloven als ik deze jeugdherinnering deel, en eerlijk gezegd kan ik ze geen ongelijk geven. Het klinkt als iets uit een survivaldocumentaire, niet als alledaags ouderschap.
Maar dit is de waarheid: vóór het tijdperk van wegwerpluiers, drievoudig gefilterde doekjes, geurende luieremmers en een hele afdeling bij Target gewijd aan ‘innovaties op het gebied van babyhygiëne’, waren onze ouders bezig met de rauwe, ongefilterde en compromisloze manier van opvoeden. Ze waren aan het opvoeden in de moeilijkste stand, of ze dat nu leuk vonden of niet.
Ik groeide op met het idee dat stoffen luiers normaal waren – van die luiers die je vastspeldde met iets wat leek op gereedschap uit een naaidoos. Mijn moeder was er een kei in. Maar het waren niet de stoffen luiers zelf die als een versteende herinnering in mijn geheugen gegrift stonden. Het was het proces . Het ritueel. De routine die moderne ouders tegenwoordig tot wanhoop zou drijven en waarschijnlijk een TikTok-tirade met miljoenen views zou opleveren.
Omdat mijn moeder – en een hele generatie moeders en oma’s – op een manier met vuile stoffen luiers omgingen die zowel schokkend als vreemd genoeg heldhaftig aanvoelt.
Ze spoelde ze af in het toilet.
