Af en toe dacht ik aan Jason. Ik vroeg me af of hij mijn afwezigheid had opgemerkt, of hij contact met me had proberen op te nemen. Maar ik was niet van plan terug te keren, althans niet naar dat oude leven. Als hij een relatie met me wilde herstellen, moest dat gebeuren op voorwaarden die mijn autonomie respecteerden.
Er ging een jaar voorbij en in mijn oude kringen hoorde je nog maar zelden iets over mij. Rachel, die me ooit irrelevant had verklaard, kon zich mijn gezicht niet meer herinneren. Op familiefoto’s stond ik niet meer. Op bijeenkomsten werd mijn afwezigheid niet meer opgemerkt; het was gewoon een leegte.
Ik besefte dat verdwijnen me meer had gegeven dan alleen vrijheid: het had het verhaal herschreven. Ik was niet langer de stille echtgenote die spot moest verduren, de onzichtbare figuur die beledigingen met beleefde knikjes incasseerde. Ik was een onafhankelijke vrouw met een leven dat volledig naar haar eigen inzicht was vormgegeven.
