De kracht van afwezigheid werd steeds duidelijker. Mijn onzichtbaarheid was, paradoxaal genoeg, een luide verklaring. Rachels lach was verstomd, niet door een confrontatie, maar door het zorgvuldige, doelbewuste uitwissen van mijn aanwezigheid uit hun wereld.
En toen ik eenmaal gewend was aan mijn nieuwe routines, voelde ik een diepe innerlijke rust. Ik kon mijn identiteit, mijn carrière en mijn relaties vormgeven zonder inmenging of spot. De wereld die ik had achtergelaten, had de stille veerkracht die me in staat had gesteld te verdwijnen, onderschat – en daarmee had ze me iets veel groters geschonken dan wraak: autonomie.
