Mijn moeder is een paar weken geleden aan kanker overleden, en haar zwarte kat, Cole, was het enige wat me nog overeind hield. Toen hij na haar begrafenis verdween, dacht ik dat ik het laatste stukje van mijn moeder kwijt was. Op kerstavond kwam Cole terug met iets in zijn bek, en waar hij me vervolgens naartoe leidde, bracht me tot tranen.
Advertentie
Het was vier dagen voor Kerstmis en ik zat in de woonkamer van mijn moeder naar de lichtjes te staren. Ze had ze veel te vroeg opgehangen. Maar dat was typisch iets voor haar.
Zelfs toen de chemotherapie haar volledig had uitgeput, verlangde ze nog steeds naar die sprankeling.
Ik dacht dat ik het laatste stukje van mijn moeder kwijt was.
De lichtjes zorgden ervoor dat alles tegelijkertijd feestelijk en misplaatst aanvoelde.
De kerstversieringen lagen half uitgepakt op tafel. Dezelfde die ze al verzamelde sinds ik klein was. Ze had me laten beloven dat ik ze zou ophangen. Ze had me het hardop laten zeggen in haar laatste week.
Advertentie
‘Je versiert de boom toch nog wel, schatje?’ Haar stem klonk schor en nauwelijks hoorbaar.
Ik zei ja, ook al wilde alles in me nee schreeuwen.
Maar als iemand op sterven ligt, zeg je geen nee. Je slikt de pijn in en doet alsof je het aankunt.
De lichtjes gaven alles een feestelijke, maar ook een ongepaste uitstraling.
tegelijkertijd.
Mijn moeder had een schattige kat genaamd Cole. Helemaal zwart, elegant, alsof hij zo uit een schilderij was gestapt.
Hij was niet zomaar haar kat. Hij was haar schaduw en haar troost.
Advertentie
Na de diagnose veranderde Cole. Geen ongedwongen knuffels of luie middagen meer bij het raam. Hij werd een ander mens.
Uiterst loyaal. Altijd opgerold tegen mama’s borst, vlak boven haar hart.
‘Hij denkt dat hij mijn verpleger is,’ zei ze dan, met een zwakke lach.
Na de diagnose veranderde Cole.
Soms kwam ik binnen en zag ik ze zo samen, haar hand die zo teder over Coles rug gleed, en dan moest ik me omdraaien voordat ze mijn gezicht zag.
Advertentie
Het voelde alsof hij de enige was die mijn moeder kon steunen toen ik dat niet kon.
Toen ze stierf, volgde Cole me overal. Hij miauwde niet. Hij gedroeg zich niet als een kat.
Hij gedroeg zich alsof hij met mij meeleefde in mijn verdriet.
Hij was alles wat ik nog had… Totdat hij verdween.
Toen ze stierf, volgde Cole me overal.
Ik weet niet eens hoe lang hij al weg was voordat ik het merkte.
Advertentie
Na de begrafenis hield de tijd op een betekenis te hebben.
Maar op een ochtend was de bank leeg. De plek waar Cole zich altijd opkrulde, was koud. Het was dezelfde plek waar mama’s voeten vroeger rustten.
Ik controleerde de achterdeur. Die zat niet helemaal goed op slot.
De paniek overviel me zo snel dat ik er bijna in stikte.
Ik weet niet eens hoe lang hij weg is geweest.
voordat ik het merkte.
Ik rende in mijn laarzen door de buurt en schreeuwde zijn naam. Ik plaatste berichten online. Ik maakte flyers. Ik klopte op deuren, in een poging niet gek over te komen.
Advertentie
« Ik zoek een zwarte kat. Hij heet Cole. Hij is… bijzonder. »
