“Je familie? Maakt ze zich zorgen om je?”
“Ja,” zei ze zacht. “Maar het is ingewikkelder dan je denkt.”
Die nacht lag Ethan wakker en staarde naar het houten plafond. Wie was Anna werkelijk? Waarom volgden mannen in pakken haar? En waarom zag ze er zo verdrietig uit als ze kwamen?
Hij wist het nog niet, maar de waarheid over Anna zou alles veranderen.
Ethan kon Anna’s woorden – en de mannen in pakken – niet vergeten. De volgende ochtend verzamelde hij zijn moed. Hij vond haar bij het meer, haar rolstoel geparkeerd dicht bij de oever, de wind speelde met enkele plukjes haar.
“Anna,” zei hij met een vaste maar zachte stem, “ik heb gevoelens voor je. Maar ik snap niet wat hier aan de hand is. Wie ben je echt?”
Anna keek hem lang aan, toen zuchtte ze diep. “Je verdient de waarheid,” zei ze zacht. “Ik ben niet zomaar een meisje dat het plattelandsleven bezoekt. Mijn volledige naam is Anna Whitford.”
Ethan verstijfde. Die naam zei hem niets. “Oké… zou ik moeten weten wie dat is?”
Een nauwelijks merkbare, bijna droevige glimlach speelde om haar lippen. “Waarschijnlijk niet. Maar mijn familie bezit Whitford International. Het is een van de grootste bedrijven van het land.”
Ethan knipperde met zijn ogen. “Wacht even… jij bent… rijk?”
“Ja,” gaf ze toe. “Heel erg. En sinds mijn ongeluk – sinds ik niet meer kan lopen – wordt mijn leven… gecontroleerd. Elk moment is gepland, elke beweging wordt in de gaten gehouden.
Mijn familie wil me beschermen, maar het voelt als een kooi. Ik ben hier gekomen om te ademen – om iemand anders te zijn dan dat meisje in de rolstoel dat iedereen medelijden heeft of voor geld wil uitbuiten.”
Ethan deed een stap achteruit en probeerde het te verwerken. “Dus die mannen…”
“Lijfwachten,” zei Anna. “Ze denken dat ik niet voor mezelf kan zorgen, maar ik wilde gewoon een paar weken vrijheid. Daarom heb ik het je niet verteld.”
Ethan keek haar aan. “Dacht je dat ik anders over je zou denken als ik het wist?”
“Ja,” fluisterde Anna. “Dat doen ze allemaal.”
Hij knielde naast haar en keek haar in de ogen. “Anna, ik mocht je al voordat ik dit wist. Jij bent jij. En dat is het enige dat telt.”
Voor het eerst leek het alsof ze zou gaan huilen. “Je weet niet hoe zeldzaam het is om dat te horen.”
Die avond veranderde er iets. Toen Ethan Anna terugbracht naar het kleine huisje dat ze had gehuurd, verscheen de zwarte auto opnieuw. Een van de mannen stapte uit.
“Mevrouw Whitford, uw vader staat erop dat u onmiddellijk naar huis terugkeert. Deze… ‘reis’ heeft lang genoeg geduurd.”
Anna spande zich aan. “Ik ben nog niet klaar om te gaan.”
“Mevrouw, uw veiligheid is in gevaar.”
Ethan stapte naar voren. “Ze is hier veilig.”
De man wierp hem een korte blik toe. “En wie bent u?”
